老禅师不知杜牧

lǎo chán shī bù zhī dù mù

晚唐诗人杜牧弱冠成名，先是考中了进士，进士及第之后又制策登科，当时的心境可谓“心花怒放”，用孟郊的“春风得意马蹄疾，一朝看尽长安花”来形容，真是一点也不为过。一天他与友人到长安城南文公寺游览，发现里面静悄悄的，一个老僧拥褐独坐，一副超然物外的世外之人风采。杜牧与之交谈，觉得此人玄言妙旨，远非一般僧人所能望其项背。老僧反过来问杜牧的名姓和职业，杜牧得意地报上大名，与杜牧前来的人也赶紧大唱赞歌，说杜牧如何出身名门，而今名满长安之类。谁知僧人面色平静，木然不知，这让杜牧分外失落，很是惆怅。 wǎn táng shī rén dù mù ruò guān chéng míng xiān shì kǎo zhòng le jìn shì jìn shì jí dì zhī hòu yòu zhì cè dēng kē dāng shí de xīn jìng kě wèi xīn huā nù fàng yòng mèng jiāo de chūn fēng dé yì mǎ tí jí yī zhāo kàn jìn cháng ān huā lái xíng róng zhēn shì yī diǎn yě bù wéi guò yī tiān tā yǔ yǒu rén dào cháng ān chéng nán wén gōng sì yóu lǎn fā xiàn lǐ miàn jìng qiāo qiāo de yī gè lǎo sēng yōng hè dú zuò yī fù chāo rán wù wài de shì wài zhī rén fēng cǎi dù mù yǔ zhī jiāo tán jué de cǐ rén xuán yán miào zhǐ yuǎn fēi yī bān sēng rén suǒ néng wàng qí xiàng bèi lǎo sēng fǎn guò lái wèn dù mù de míng xìng hé zhí yè dù mù dé yì de bào shàng dà míng yǔ dù mù qián lái de rén yě gǎn jǐn dà chàng zàn gē shuō dù mù rú hé chū shēn míng mén ér jīn míng mǎn cháng ān zhī lèi shuí zhī sēng rén miàn sè píng jìng mù rán bú zhī zhè ràng dù mù fèn wài shī luò hěn shì chóu chàng.

杜牧失望之余，没有恼怒，深刻反思。他愧疚于之前的骄傲自负，违背了“满招损，谦受益”的准则，过于重视名声，辛亏没有酿成大错。为了纪念这件事，他赋诗一首： dù mù shī wàng zhī yú méi yǒu nǎo nù shēn kè fǎn sī tā kuì jiù yú zhī qián de jiāo ào zì fù wéi bèi le mǎn zhāo sǔn qiān shòu yì de zhǔn zé guò yú zhòng shì míng shēng xìn kuī méi yǒu niàng chéng dà cuò wèi le jì niàn zhè jiàn shì tā fù shī yī shǒu.

家住城南杜曲旁，两枝仙桂一时芳。 jiā zhù chéng nán dù qǔ páng liǎng zhī xiān guì yī shí fāng.

老僧都未知名姓，始觉空门意味长。 lǎo sēng dōu wèi zhī míng xìng shǐ jué kōng mén yì wèi cháng. jrgIoqtpU3FLjMXJi8ZzUwcckX7J36KMdJ5hzCwZFKBEtx3k0A06Q9i0kkos7D12