鞭打芦花

biān dǎ lú huā

春秋末期时，有一个小孩子叫闵子骞，他很小的时候母亲就去世了，他的继母经常虐待他。 chūn qiū mò qī shí yǒu yī gè xiǎo hái zi jiào mǐn zǐ qiān tā hěn xiǎo de shí hou mǔ qīn jiù qù shì le tā de jì mǔ jīng cháng nüè dài tā.

有一年冬天，子骞及二弟随父坐牛车出门探亲，行至萧国一山村旁，风雪突起，车上的二弟喜眉笑眼，子骞则冻得瑟瑟发抖。父亲见子骞穿的棉衣比小儿子的还要厚，以为子骞撒谎，就用鞭子打他。 yǒu yī nián dōng tiān zǐ qiān jí èr dì suí fù zuò niú chē chū mén tàn qīn xíng zhì xiāo guó yī shān cūn páng fēng xuě tū qǐ chē shàng de èr dì xǐ méi xiào yǎn zǐ qiān zé dòng de sè sè fā dǒu fù qīn jiàn zǐ qiān chuān de mián yī bǐ xiǎo ér zǐ de hái yāo hòu yǐ wéi zǐ qiān sā huǎng jiù yòng biān zi dǎ tā.

鞭子把棉衣抽破了，露出了散乱的芦花，父亲明白了真相，要把继母赶走。 biān zi bǎ mián yī chōu pò le lòu chū le sàn luàn de lú huā fù qīn míng bai le zhēn xiàng yào bǎ jì mǔ gǎn zǒu.

闵子骞哀求父亲说：“现在只有我一人受冻，母亲走了，我们兄弟三人都会孤单。”父亲最终打消了赶走继母的念头，继母也深受感动，遂对三个儿子一般看待。 mǐn zǐ qiān āi qiú fù qīn shuō xiàn zài zhǐ yǒu wǒ yī rén shòu dòng mǔ qīn zǒu le wǒ men xiōng dì sān rén dōu huì gū dān fù qīn zuì zhōng dǎ xiāo le gǎn zǒu jì mǔ de niàn tou jì mǔ yě shēn shòu gǎn dòng suì duì sān gè er zǐ yī bān kàn dài. MKJlivfXC7YtdZ48vPoAfz/NL1HVVeAUBZyV6q5zKaHrO3gmlwSFmv4CH9o6ZphZ